Kroniki marsjańskie

Klasyk, w każdym tego słowa znaczeniu. Głos Pana Adama dodaje wspaniałego klimatu.

pionierska jak na swoje czasy

Nie bardzo rozumiem głosów rozżalenia a propos niefantastycznego charakteru tej pozycji. Owszem, niby można klasyfikować ją na siłę do SF, podobnie jak Rok 1984, Syreny z Tytana czy 451 stopni Fahrenheita (kto czytał znajdzie wyraźne odniesienia rozdziale o jednym słynnym domu), ale niewiele to da, może poza wspomnianym rozżaleniem. W istocie - podobnie jak każda z powyższych pozycji - jest to uniwersalna opowieść o ludzkości i o kierunkach w których może skręcić, niekoniecznie pożądanych. Owszem sporo w niej staroci, czemu trudno się dziwić patrząc na datę wydania, ale główne przesłanie nie traci przez to aktualności. Więcej, w ostatnich czasach raczej zdaje się ponownie ją zyskiwać .... Tak czy inaczej dzięki drzwiom na skórzanych zawiasach, tarom do prania, blaszanym rakietom i plastikowym piwnicom całość zyskuje przyjemny posmak patyny, który tylko dodaje całości oryginalnego posmaku. Tzn. to ostatnie to kwestia gustu, ale mi akurat pasuje. Podobnie jak niespieszna i klimatyczna narracja - i mistrzowska narracja. Polecam, nawet jeżeli się nie spodoba. Jak to z klasyką, znać warto, kochać niekoniecznie.