Opinie (193)

W sumie to nie umiem opowiedzieć o czym jest książka. Jest tu poruszone tak wiele wątków społecznych Od alkoholizmu, samobojstwo, po skutki wojny, homoseksualizm w zakonie, żywot świętej, (której notabene nie znał ksiądz, który był u mnie po kolędzie.), LGBT i wiele, wiele innych. Na pewno p. Tokarczuk jest ponadczasowym myślicielem. Nobel się należał jak nic.

Piękna książka i wiem dlaczego autorka jest tak doceniana. To że sama czytała dodało , bo wiedziałam jak ona to odczuwała. Wiele niecodziennych przemyślań i może dlatego cieszę się że tę książkę usłyszałam. Trudno by było mi tę książkę przeczytać, bo dużo by mi umknęło i nie doceniałam bym mądrości. Może jednak postaram się jednak przeczytać, bo mam tę książkę w mojej biblioteczce. Może popatrzę na tę książkę inaczej. Moje rodzinne miasto to Legnica, ale przyjechaliśmy tam dopiero w 1956, więc tylko po poprzednich właścicielach przypominał przepiękny park.

Język jakim Tokarczuk przedstawia przyrodę, porównując ją do człowieka... coś wyjątkowego. Kości ziemi, jelita -rzeki, miękkie ciałka grzybów. Przyroda nie jest martwa, a żyje i oddziałuje na człowieka. Ludzie w książce są prawdziwi. Mają swoje dziwactwa, ich przeszłość, choroby tłumaczą teraźniejszość. Słucha się tego świetnie, a bohaterzy i sytuacje sprawiają, że wracają wspomnienia z młodości i twarze starszych ludzi. Do tego wplecione odważne tematy. Wysłuchałam z ogromną przyjemnością!