Zbyt głośna samotność

Wielowarstwowa do posłuchania wiele razy. A za każdym będzie to inna powieść
Hantia – wykształcony, ale ze względu na czas komunistycznych ograniczeń i cenzury, pakowacz makulatury ze składu na ulicy Spalonej. Swoją pracę traktuje wyjątkowo, każda paczka sprasowanego w sześciany papieru stanowi osobistą realizację twórczą. Tam, gdzie wielkie dzieła niszczy się w potężnych kadziach jako nikomu już niepotrzebne, tam na dnie piwnicy praskiego skupu makulatury siedzi samotny człowiek, który, kochając swoje książki, zarazem posyła je na śmierć. Jednak nawet ”Zbyt głośna samotność” ma swój kres i czas Hanti dobiega końca. W skupie makulatury na Bubnach zainstalowana jest automatyczna prasa, o wiele bardziej wydajna niż zmęczony, stary człowiek, który porównuje swe dzieło do pracy Syzyfa. Prasa na Bubnach nie ma tych dylematów i refleksji, jest skuteczna i nie istnieje dla niej ilość, która mogłaby ją przerosnąć. Hantia wie, że to koniec jego głośnej samotności, którą chciał uczynić piękną. Nadchodzi czas młodych ludzi, dla których ten świat nie będzie wiecznym borykaniem się z bólem istnienia, próbą odgadnięcia sensu i pragnienia piękna. Zautomatyzowana, radosna ludzkość, która idzie dziarsko do przodu, mija obojętnie przechodzących obok, szarych i nieciekawych Syzyfów, Chrystusa, czy Hantię.