Sztuczna inteligencja na wojnie

Kaja Kowalczewska
Adiunkt w Inkubatorze Doskonałości Naukowej „Digital Justice Center” na Uniwersytecie Wrocławskim, doktor nauk prawnych, absolwentka prawa (UJ) i prawa międzynarodowego (studia na Université d’Orléans, Université Panthéon-Assas i w College of Europe). Członkini Komisji ds. Upowszechniania Międzynarodowego Prawa Humanitarnego, działającej przy PCK, ekspertka w programie MCDC NATO-ACT „Counter Unmanned Autonomous Systems: Priorities. Policy. Future Capabilities” (2015–2016), członkini polskiej Grupy Roboczej ds. Sztucznej Inteligencji (GRAI), ekspertka fundacji AI Law Tech. Jej zainteresowania naukowe skupiają się na prawie międzynarodowym, ze szczególnym uwzględnieniem etycznych i prawnych aspektów nowych technologii wojskowych.
Z Kają Kowalczewską, autorką książki „Sztuczna inteligencja na wojnie”, rozmawia Rafał Górski, redaktor naczelny Tygodnika Spraw Obywatelskich.
Rozwijane współcześnie technologie robotyczne uznaje się za na tyle dojrzałe, by mogły opuścić laboratoria badawcze i wkroczyć masowo na rynek konsumencki, np. odkurzacze typu Roomba, opiekunowie osób starszych i chorych, samojeżdżące taksówki.
[O]d kilku lat doświadczamy nowego wyścigu zbrojeń dotyczącego autonomicznych systemów uzbrojenia, które, wyposażone w śmiercionośną broń, „podejmują decyzję” o wybraniu celu i jego likwidacji, zasadniczo opierając się na obliczeniach agentów programowych, zamiast na ludzkim osądzie. Faktem jest, że roboty wojskowe są używane w coraz większym stopniu we wszystkich przestrzeniach pola walki, czyli w powietrzu, na lądzie, w wodzie i w cyberprzestrzeni. Niektóre z nich wzorowane są na zwierzętach (np. wężach, owadach, ptakach, rybach, ssakach morskich i lądowych), przy czym coraz więcej z nich ulega miniaturyzacji i łączeniu w roje (ang. swarm) kontrolowane przez jednego ludzkiego operatora. Należy uznać, że autonomiczne systemy śmiercionośnej broni stanowią postęp w porównaniu ze zdalnie kierowanymi robotami (dalej: drony) czy systemami automatycznymi, ze względu na przyznaną im autonomię oraz ich wpływ na sposób prowadzenia konfliktów zbrojnych.
Zdaniem członków CSKR [Campaign to Stop Killer Robots, Kampania na Rzecz Powstrzymania Zabójczych Robotów – przyp. red.] autonomiczne systemy śmiercionośnej broni stanowią większe zagrożenie dla ludzkości niż broń jądrowa, dlatego rozwijanie ich, produkcja i użycie powinny być zakazane.
Kaja Kowalczewska, „Sztuczna inteligencja na wojnie”
Czy sztuczna inteligencja jest wykorzystywana na wojnie na Ukrainie?
Dlaczego każdy z nas powinien interesować się autonomicznymi systemami śmiercionośnej broni (ang. lethal autonomous weapons systems)? Czy jest coś, co łączy odkurzacze typu Roomba, które kupujemy do domów z tymi systemami?
Jakie cele i sukcesy ma Kampania na Rzecz Powstrzymania Zabójczych Robotów?
Czy Twardogłowy z serialu „Czarne lustro” to przykład autonomicznego systemu śmiercionośnej broni?
Jakie jest stanowisko Polski na temat autonomicznych systemów śmiercionośnej broni?
Jak prawo powinno regulować sztuczną inteligencję na wojnie?
Czego my, obywatele, powinniśmy żądać od polityków, a czego wymagać od siebie w temacie AI?
Pobierz mp3
Działamy bez cenzury. Nie puszczamy reklam, nie pobieramy opłat za teksty. Potrzebujemy Twojego wsparcia. Dorzuć się do mediów obywatelskich.
Wzmocnij kampanie obywatelskie Instytutu Spraw Obywatelskich
Przekaż swój 1,5% podatku:
Wpisz nr KRS 0000191928
lub skorzystaj z naszego darmowego programu do rozliczeń PIT.
Muzyka „Also Sprach Zarathustra – Einleitung” – Kevin MacLeod, CC BY 3.0
Zapraszamy na staże, praktyki i wolontariat!
Dołącz do nas!
Słuchaj też
Pegasus. O czym milczą politycy i służby
Z Wojciechem Klickim, prawnikiem i aktywistą związanym z Fundacją Panoptykon, rozmawia Rafał Górski, redaktor naczelny Tygodnika Spraw Obywatelskich. Agencja zbierała…