Wiech na 102 procent

Zbiór felietonów, przy których nie sposób się nie śmiać. Potrzebne i ponadczasowe widzenie świata w krzywym zwierciadle, z perspektywy człowieka zdystansowanego. Dzięki niepowtarzalnemu zmysłowi obserwacji możemy przypomnieć sobie jak wyglądała codzienność niespełna pół wieku temu. Możemy posłuchać o ciągach jednakowych meblościanek, kolejkach w sklepach i ciągłych remontach. Nie znamy już takich czasów, że idąc do teatru przy okazji kupuje się deficytową miednicę. Jedyny, niepowtarzalny humor, który wiąże się z epoką, która odeszła bezpowrotnie.

Mistrz polskiego i warszawskiego humoru w zbiorze pt. „Śmiech śmiechem” przedstawia najbardziej zabawne, zarówno przedwojenne, jak i powojenne humoreski i reportaże. Mimo upływu lat, od chwili ich napisania niezmiennie bawią i przypominają nam, jak wyglądała dawna Warszawa i jakimi sprawami zajmowali się jej mieszkańcy. Ale nie sam język zadecydował o powodzeniu felietonów Wiecha. Istotnym ich elementem jest soczysty, łagodny i przyjazny humor, a także wyraziste i barwne postaci.

Antoni Słonimski, uzasadniając zgłoszenie Wiecha do nagrody Akademii Niezależnych napisał: „Wolę książkę, która ma niepoważne zamierzenia i poważne osiągnięcia od dzieł, które mają poważne zamierzenia i niepoważne osiągnięcia”. Nie dziwi zatem, że Wiecha czyta już czwarte pokolenie! Teraz możemy go także posłuchać. I to w świetnej interpretacji Zbigniewa Buczkowskiego.