Skazaniec. Tom 1

Nikt mi tego nie powiedział i nikt mnie nie ostrzegł, że pierwsza noc w więzieniu jest
najgorsza. Zanim zapadnie zmierzch, siedzisz zamknięty w celi, widzisz, jak z każdą
minutą gaśnie światło dnia, i czujesz, że skrada się mrok. Prawie go słyszysz. Otula
świat, przenika przez twoją skórę, wchodzi w głąb ciebie i wypełnia duszę. Czujesz
się porzucony, bezbronny i samotny. Modlisz się w myślach, klepiesz pacierze,
składasz przyrzeczenia i obietnice, błagasz o łaskę i nagle zdajesz sobie sprawę, że
Bóg cię nie słyszy, bo dawno temu opuścił to miejsce. Zostałeś sam. Pierwszej nocy
cela zaczyna cię przerażać. Uświadamiasz sobie, że twój cały świat skurczył się do
jej rozmiarów. Być może wszyscy ci, którzy mają przed sobą wyrok kilku miesięcy
lub lat, przyjmują to inaczej. Może potrafią sobie powiedzieć – dam radę,
wytrzymam, to tylko tymczasowa klatka, to miejsce mnie nie zniszczy, bo pewnego
dnia opuszczę mury. A co może sobie pomyśleć skazany na dożywocie? Z takim
wyrokiem nie dumasz o przyszłości, nie patrzysz w przód, ale bezustannie oglądasz
się za siebie. Liczy się tylko to, co dzieje się dzisiaj, wczoraj, kilka dni temu. Nie
snujesz planów, na nic nie czekasz. Wydaje się to cholernie proste i oczywiste, ale
zapewniam was, że wcale takie nie jest.