Opinie (6)

Jak to u Stachury, dużo słów a treści już mniej. Dobre na fabularyzowany reportaż, ale te Gałązki Jabłoni i ta mgła, ta mgła. Wyszomirski czyta bardzo dobrze, buduje klimat już od samego początku, gdzie w pociągu ludek rozprawia o wypadku Cebulskiego. Dalej jest już tylko coraz lepiej. Lektor nie za bardzo radzi sobie jednak z zawiłymi monologami Pradery, ale to można wybaczyć, ponieważ te monologi nie są osią fabuły. Bardzo dobrze.

Wspaniałe dzieło Stachury. Doskonała treść i doskonała forma.

Świetnie komponujący się z treścią głos. Magiczna książka, a słuchanie jej było prawdziwą przyjemnością.

Początkowo czytający wydaje się trudny do słuchania, lecz im dłużej tym lepiej, pod koniec nie wyobrażałem sobie innego głosu. Sama książka wspaniała i niepowtarzalna, choć wymagająca skupienia. Lektura obowiązkowa.

Taka ni to proza, ni poezja. Przeczytane mi to zostało i dobrze się stało. Spacerowałem przez trzy godziny za miastem wzdłóż szosy, a potem z powrotem. Zaabsorbowało. I to dobrze zaabsorbowało. Choć wcale nie musiało. Gdybym nie wziął ze sobą piersiówki ze śliwowicą, to nie wiem czy by zaabsorbowało. Ale wziąłem i dobrze się stało.