To ostatni rozdział podróży.
Moment, w którym Jan Ostaszewski dociera tam, gdzie miało już nie być odpowiedzi i odkrywa, że nieuniknionego naprawdę nie da się uniknąć.
To, co poznał, przerasta jego możliwości, wiedzę i wszelkie narzędzia, jakimi dotąd dysponował. Pojęcia dobra i zła rozpadają się na jego oczach, a nawet neutralność okazuje się złudzeniem. Każde kolejne odkrycie nie przybliża go do rozwiązania, lecz potęguje tajemnicę, zagęszcza mrok i odbiera złudzenie kontroli.
„Siedem Czasz” nie przynosi ukojenia. Przynosi świadomość, że koniec, jeśli nadchodzi, może być prawdziwym końcem. Dla świata, dla porządku, dla wszystkiego, co wydawało się jeszcze chwilę temu możliwe do ocalenia. Czy z tego opisu coś wynika? A czy w ogóle cokolwiek z czegoś musi wynikać?
Opowiadanie stanowi ostatni, tytułowy rozdział powieści „Siedem Czasz”.
Czyta Wojciech Cieślawski.
