Patrząc na to, jak często i chętnie otoczenie udziela sobie prawa do wyrażania swoich przekonań dotyczących tego, co dziecko powinno jeść, jak często ma być karmione, kiedy należy je usypiać ( i jak to robić), jak ma być ubrane (bo jest za ciepło/za zimno) można zapytać:
– Czyje jest dziecko? Przynależy do rodziców? Całej rodziny? Społeczeństwa?
Stawianie granic względem swojego macierzyństwa nie jest umiejętnością, której młode mamy uczą się w szkole rodzenia. Dopiero później okazuje się, że gdy tylko dziecko pojawi się na świecie, jest ona konieczna i niezbędna. Dobrze jest również wiedzieć, że rzeczywistość różni się od wyobrażeń i należy przygotować się na przeżycie rozczarowania, rezygnacji, przerażenia, strachu, fiksacji na zdrowiu dziecka, niepokoju, potrzeby izolacji od świata, nerwowości, bezsenności, załamania (swoim stanem i tym, czy to już zawsze będzie tak wyglądać), ogromnego przywiązania do dziecka i nieumiejętności zostawienia go nawet na godzinę. Oczywiście jest też ogromna miłość i poczucie spełnienia.
Tylko jak to wszystko naraz zmieścić w sobie?
Do rozmowy o autentycznym macierzyństwie zaprosiłam Natalię Sarosiak, która przede wszystkim jest żoną i mamą. Towarzyszy kobietom w ich porodach jako Doula. Z wykształcenia jest zootechnikiem i prowadziła hotel dla psów. Aktualnie studiuje pedagogikę i spodziewa się drugiego dziecka. W wolnych chwilach, których jest niewiele, pisze bloga i wciąż uczy się pozwalać sobie czasem na nicnierobienie.
