"Tao" Jana Lemańskiego to dzieło literackie z pierwszej połowy XX wieku, które stanowi twórczą interpretację starożytnej mądrości Wschodu.
Inspirowany pismami taoistycznymi, szczególnie naukami legendarnego mędrca Lao Tzu z VI wieku p.n.e., poemat ten nie jest dosłownym przekładem, lecz raczej poetyckim oddaniem esencji taoizmu. Lemański, zgłębiając filozofię Dalekiego Wschodu, stworzył unikalne dzieło, które przybliża polskiemu czytelnikowi głębokie myśli chińskiego mistrza.
Taoizm, z jego naciskiem na harmonię z naturą i poszukiwanie równowagi, zostaje tu przedstawiony w formie poetyckiej, zachęcając do refleksji nad uniwersalnymi prawdami i mądrością, która przekracza granice kultur i epok.
