„Kochane Dzieci, …
Jeżeli te pamiętniki mogą mieć jakąś wartość, wyjąwszy uczuciową, to chyba tę, że przeżywszy lat sześćdziesiąt, dotknąwszy różnych szczebli towarzystwa, żyjąc w epoce dziwnych i niepospolitych przewrotów, nie tylko w kraju naszym, ale i w obcych, byłam świadkiem naocznym, jak nasze towarzystwo ulegając silnym wpływom zewnętrznym i wewnętrznym, nagle się przekształcało zrzucając dawną postać, a przyoblekając nową.”
TOM II
Tom poświęcony jest młodości i dorastaniu. Ewa Felińska napisała go już jako dojrzała osoba, matka dzieciom, barwne wspomnienia przeplatając rozmyślaniami o wychowaniu: co sprawia, że dzieci wyrastają na porządnych ludzi? Komu warto powierzać na wychowanie swoje dzieci? Refleksje te są tym ciekawsze, że sama była zmuszona zostawić w Polsce sześcioro niedorosłych dzieci, gdy została zesłana na Syberię. W tomie drugim nie widać jednak przyszłości, a młodość: pogodną i spokojną.
