Morderstwo na Rue Morgue

Po prostu genialne!

W mieszkaniu przy Rue Morque w Paryżu popełniono brutalne morderstwo. Ciała dwóch kobiet są zmasakrowane, pokoje zdemolowane. Najdziwniejsze jednak jest to, że pomimo tego, że na miejscu zbrodni bardzo szybko znaleźli się ludzie, to morderca nie został ujęty na gorącym uczynku. Dopiero po jakimś czasie jeden ze świadków zostaje aresztowany. Auguste Dupin uważa, że zatrzymano niewłaściwą osobę i to mobilizuje go do podjęcia próby rozwiązania zagadki. Oprowadzając narratora po pokoju, w którym dokonano zabójstwa dokładnie przedstawia swój proces myślowy, który doprowadził go do wykrycia mordercy. Informacji o zeznaniach świadków dostarczały mu gazety, a dzięki znajomościom mógł wejść do mieszkania na Rue Morque. Wynik jest zaskakujący, ale każdy krok wytłumaczony przez detektywa amatora jest logiczny oraz wsparty dokładną obserwacją i dedukcją.

Alkoholizm, hazard, narkotyki, próba samobójcza - Edgar Allan Poe (1809 – 1849) doświadczył tego wszystkiego w swym życiu, pełnym wydarzeń tak tragicznych jak niesamowitych.
Julisz Verne pisał, że choć bohaterowie Poe nie są szaleńcami, stan ten zawdzięczają nadużywaniu swojego umysłu docierając do granicy jego zdolności postrzegania i wnioskowania. Utwory Poe – jak wtórował znakomity tłumacz jego opowiadań – Bolesław Leśmian – „to szaleńcze uprawdopodobnienie zaledwo pochwytnych wizji, w których gorączkowa równoległość snów i ocknień przetapia atrybuty rzeczywistości w tęczę marzeń. Marzenie graniczy z rzeczywistością, rzeczywistość z marzeniem. Zresztą – różnica pomiędzy nimi znika radośnie w chwili, gdy je pochłania wiecznie zagadkowa a niepodzielna całość”.