Tadeusz Borowski, jeden z najważniejszych świadków piekła XX wieku, przez niemal dwa lata przebywał w hitlerowskich obozach koncentracyjnych. Doświadczenia te stały się fundamentem jego twórczości, w której z brutalną szczerością ukazywał życie w świecie pozbawionym człowieczeństwa.
Opowiadanie „Ludzie, którzy szli” to zapis tego, co działo się za drutami obozów zagłady – miejsc, gdzie codziennością były cierpienie, przemoc i degradacja ludzkiej godności. Borowski nie przedstawia heroicznych postaw, lecz stara się uchwycić kondycję człowieka wystawionego na próbę w najbardziej nieludzkich warunkach.
