Rok 1946. W odstępie kilku miesięcy dwukrotnie ukazuje się bestseller tamtych czasów: Krzywe Koło Kazimierza Konarskiego: powieść o wojennych losach stolicy i jej mieszkańców. Po kataklizmie II wojny światowej czytelnicy spragnieni opowieści, które pomogłyby uporać się z własnym tragicznym doświadczeniem, chciwie sięgają po takie właśnie książki.
Głównymi bohaterami są członkowie introligatorskiej rodziny Kłosków, ich sąsiedzi i znajomi. Razem z nimi oglądamy wydarzenia ostatnich lat życia nasiąkniętego historią miasta, widzimy jego domy, kościoły, piwnice, poddasza, dachy – i warszawiaków, bohatersko walczących o ocalenie stolicy we wrześniu 1939 roku, w czasie niemieckiej okupacji kontynuujących walkę z okupantem w konspiracji. Jesienią 1944 r. Warszawa legnie w gruzach. Choć zostanie odbudowana, będzie już inna. Na
Starówkę nie wrócą dawni mieszkańcy…
Dwie pierwsze części, Oblężenie Warszawy i Polskę Podziemną napisał Konarski jeszcze w czasie wojny na podstawie własnych doświadczeń, trzecią, Powstanie – tuż po wojnie korzystając z ustnych relacji jego uczestników. Lektura książki wciąż wzbudza żywe emocje, dzięki którym ożywa tamto miasto: dumne mury i dzielni ludzie.
dr Anna Maria Krajewska
