Kochaj najlepiej jak potrafisz – Stefanie Stahl

Czy każdy może stworzyć udany związek? Patrząc na rosnącą liczbę rozwodów i spadek liczby małżeństw można łatwo wnioskować, że… Nie. Udane związki to rzadkość i nie każdy umie w relacje.
Jednak autorka tej książki twierdzi, że prawie każdy może stworzyć udany związek!
Ale tylko, jeśli nauczy się zachowywać równowagę pomiędzy dopasowywaniem się, a posiadaniem własnego zdania.
O równowadze pomiędzy potrzebą więzi, potrzebą autonomii, porozmawiamy dzisiaj w oparciu o najważniejsze lekcje z książki „Kochaj najlepiej jak potrafisz” autorstwa Stefanie Stahl.
Jest to przede wszystkim książka dla osób, które:
Uważają że nie potrafią tworzyć związków Spotykają się z różnymi osobami, jednak każda relacja Kończy się po maksymalnie kilku spotkaniach Są w związku, w którym czują się stłamszone i niedocenione Mają wrażenie, że partner trzyma je w klatce i nie wiedzą jak się z niej uwolnić
Nie przyda się natomiast osobą które:
Miały radosne dzieciństwo i w większości dobry z niego wspomnienia Są w szczęśliwym związku i nie sądzą, żeby cokolwiek mogłoby być nie tak* Wiedzą jak wychować swoje dzieci, aby wyrosły na asertywne i potrafiąca budować zdrowe relacje osoby
W 2016 r. pojawiła się bestsellerowa książka blogera Michaela Nasta pt. „Pokolenie ja. Niezdolni do relacji”. Jej autor twierdzi, że ludzie coraz rzadziej zawierają związki, bo – z jednej strony – zbyt mocno skupiają się na sobie, ale także gubią się podczas poszukiwań idealnego partnera, który – jak ostatni fragment puzzli – perfekcyjnie wpasuje się w ich życie.
Stefanie Stal twierdzi jednak, że to zdecydowanie za mało, by udowodnić że nie potrafimy tworzyć związków i zrozumieć problem.
Przyczyną nieumiejętnego budowania związków nie jest ani perfekcjonizm, ani wynikające z niego problemu, ani życie w wielkim, zatłoczonym mieście i skupienie na karierze.
Przyczyną jest brak równowagi pomiędzy potrzebą bycia z kimś, a potrzebą bycia z samym sobą. Pomiędzy przywiązaniem, a niezależnością.
Potrzeba więzi i przynależności oraz potrzeba bycia człowiekiem wolnym i niezależnym należą do podstawowych ludzkich potrzeb egzystencjalnych. Dbania o te potrzeby uczymy się już od najwcześniejszych lat dzieciństwa. Zarówno w relacjach z rodzicami, później z z innymi bliskimi, aż do nawiązywania przyjaźni i pierwszych relacji romantycznych.
Te wzorce znacząco wpływają na nasze późniejsze życie uczuciowe.
Pierwszym przypadku, jeśli jako dzieci jesteśmy bardzo często odseparowani, a nasze nawoływania i prośby o bliskość są odrzucane, tym samym dostajemy bardzo wyraźny sygnał, że nie jesteśmy kochani i na te miłość potrzebujemy sobie zapracować. Uczymy się wtedy nadmiernego dopasowywania, ponieważ dziecko, które nie potrafi zaspokoić samo swojej potrzeby bliskości, stara się robić wszystko by skłonić innych do tego.
Natomiast w drugim przypadku, kiedy rodzice nadmiernie nas przywiązują do siebie i nie dają nam przestrzeni do realizowania innych potrzeb w sposób, jaki chcemy,