W tej historii nie ma cudownej stópki. Są za to ślady samotnego dziecka na zakurzonej podłodze.
"Niezwykle trudno pisało mi się tę książkę. Zadanie prawie niemożliwe, bo jak poskładać z mikrookruchów polityki i dyplomacji obraz Jadwigi Andegaweńskiej konsekwentnie podtapianej w lukrowanej doskonałości? Jak pokazać krew Arpadów i Piastów przygwożdżoną do krzyża, tak by przemówiła? Przekłuwam hagiograficzną bańkę, by uwolnić człowieka."
- Dorota Pająk-Puda
Druga połowa XIV wieku. Jadwiga – księżniczka z krwi Piastów i Arpadów – zmierza w andegaweńskim orszaku na Wawel. Wysłana do obcego kraju, by objąć dziedzictwo przodków. Krucha, dziesięcioletnia dziewczynka, która wkrótce zostanie królem Polski. Otoczona dworem gotowym spełnić każde jej życzenie, a jednak samotna w najgłębszym znaczeniu tego słowa.
Czy ci, którzy wysłali za nią szpiega, zdawali sobie sprawę z siły jej charakteru? Czy ktoś obawiał się jej przyszłego panowania?
Dorota Pająk-Puda w wyjątkowy sposób ukazuje legendarną władczynię – nie tylko jako ikonę historii, lecz przede wszystkim jako człowieka. Czułym, przenikliwym spojrzeniem otula Jadwigę, prowadzi przez dzieciństwo, młodość i towarzyszy jej aż do ostatniego dnia życia. Wszystko to rozgrywa się na tle wielkich, przełomowych wydarzeń, które na zawsze odcisnęły piętno na historii Polski i Europy.
