Dzisiejsza pedagogika twierdzi z emfazą, że jest coraz częściej nie redukcyjna, ale holistyczna. Czy jest to właściwe? Jak w tym kontekście wyglądają niektóre praktyki czy techniki pedagogiczno-edukacyjne? Czy nie jest to forma inicjacji w nową duchowość czy religię? Jest to ważne pytanie, tym bardziej, że pedagogika zwana alternatywną, dotyczy dziś nie tylko dzieci i młodzieży, ale i samych nauczycieli. Podejmują oni specjalne kursy, nierzadko z motywacji finansowej, zmieniając jednak często swój obraz świata. W następstwie stają się bardziej uzdrowicielami i nauczycielami duchowymi (inicjującymi innych w określony światopogląd i kult), niż profesjonalnymi nauczycielami działającymi według jasno określonych i weryfikowalnych kryteriów naukowych, jakich wymagają uczelnie, których dyplomy otrzymali.
Niniejsza sesji podejmuje się wyjaśnienia kontrowersji wobec takich koncepcji związanych z pedagogiką i edukacją jak kinezjologia edukacyjna, pedagogika waldorfska, metoda pedagogiczna Montessori, metody relaksacyjno-koncentrujące, techniki autosugestii i autohipnozy, Metoda Silvy dla dzieci, praca z wyobraźnią według C.G. Junga (mandale dla dzieci), superlearning i wiele innych.
