Dziesięciu autorów prezentuje sylwetki jedenastu dyktatorów. Opisanych władców, mimo wielu różnic, łączy żądza władzy, pogarda dla praw człowieka, mania wielkości, a także przekonanie o własnej nieomylności i bezkarności. Im bardziej byli bezwzględni dla ludzi, którymi władali, tym bardziej nabierali pewności, że naród ich uwielbia.
Śledząc koleje ich życia, trudno oprzeć się wrażeniu, że mimo wszystko bywali postaciami nietuzinkowymi w swoim szaleństwie czy w cechach charakteru, które w innych okolicznościach uznano by jedynie za dziwactwo. Złote posągi Turkmenbaszy Nijazowa, niszczone po jednorazowym włożeniu garnitury Ceausescu, pałace Saddama Husajna, beduińskie namioty Kaddafiego rozbijane w światowych metropoliach – wszystko to świadczyło o manii wielkości tyranów. I byłoby po prostu doskonałym anegdotycznym tłem ich rządów, z których można kpić jak z każdej władzy ciemniaków, gdyby tylko ich prawdziwą spuścizną nie okazywało się zawsze morze łez, krwi, nędza i bezmiar cierpienia.
Dyktatorzy i despoci zawsze intrygowali ludzi. Jedni historię ich życia traktują jak przerażającą powieść, inni szukają przestrogi i nauki dla przyszłości.
