Wzruszająca opowieść o przyjaźni i potrzebie zrozumienia
Philippe ma wszystko w sensie materialnym, oprócz zdrowia. Uległ wypadkowi, który nieodwracalnie go unieruchomił. Poszukuje teraz opiekuna, który będzie pomagał mu w codziennych czynnościach. Usiłuje nie poddać się i nie zgorzknieć, próbuje ocalić z życia okruchy przyjemności i frajdy, takie jakie są dla niego dostępne. Przed wypadkiem miał rodzinę. Stracił dzieci i ukochaną żonę, sam mial wypadek na paralotni. Ciąg tragedii jeszcze go nie złamał. Phillippe zatrudnia Abdela, który jest pospolitym złodziejaszkiem bez pomysłu na życie. Abdel ma za sobą traumatyczne przeżycia, które doprowadziły go do martwego punktu w życiu. Nie wie, co dalej. W zwykłych okolicznościach obaj pozostaliby na zawsze każdy w swoim świecie. Ich wspólne zmagania z cierpieniem i utratą bliskich, przybliża ich do siebie. Niezależne od podziałów społecznych, kolorów skóry, pragnienia i potrzeby człowieka są zawsze takie same. Potrzeba bliskości jest przeogromna. Piękna, poetycka opowieść o paradoksach losu, zabawnym zderzeniu kultur, sile przyjaźni i miłości, potędze wiary, którą czyta się jednym tchem. Na podstawie „Diabła stróża" w 2011 roku Olivier Nakache i Eric Toledano nakręcili film Nietykalni.
Abdel i ja, obaj jesteśmy nietykalni czy raczej niedotykalni - każdy z innej przyczyny. Pochodzący z Maghrebu Abdel czuł się we Francji zepchnięty na margines, podobnie jak hinduscy pariasi; nikt nie miał prawa go tknąć bez narażenia się na pobicie, a uciekał tak szybko, że - jak powiada - w jego długiej karierze chuligana gliniarzom tylko raz udało się go dopaść. Ja zaś, za wysokimi murami paryskiej posiadłości - mojej złotej klatki, jak mówi Abdel - chroniony fortuną od wszelkich potrzeb materialnych, należę do „istot pozaziemskich" i nic nie jest w stanie mnie poruszyć. Całkowity paraliż kończyn i brak odczuć zmysłowych nie pozwalają mi niczego dotykać; ludzie boją się mnie choćby musnąć, tak bardzo mój stan ich przeraża.
(z przedmowy autora)
