Fikcja inspirowana życiem
Arkadij Lwowicz Dulczykow, naczelnik jednego z kluczowych wydziałów w istotnym resorcie. Tytułowe biurko to znacznie więcej niż mebel w gabinecie. To życiowa podpora Dulczykowa.
Do biurka pielgrzymują interesanci. Usiłując coś załatwić przynoszą Dulczykowi dary, dają łapówki, błagają. Groteska i sarkastyczny humor, obraz skorumpowanej rosyjskiej urzędniczej machiny, w której rządzi łapówka, kumoterstwo i wzajemne podkopywanie stołków. Swoją powieścią Aleksander Potiomkin wpisuje się w tradycję wielkiej, klasycznej literatury rosyjskiej, poszukującej diagnozy choroby, która toczy Rosję.
„Kiedy jeszcze 200 lat temu rodacy prosili podróżującego po Europie badacza dziejów Nikołaja Karamzina, by „w dwóch słowach” opisał, co dzieje się w ojczyźnie, on odpowiedział jednym: – „Kradną”. Dziś pewnie użyłby dwóch: - „Kradną bezczelnie”. O tym właśnie jest „Biurko” Aleksander Potiomkin przez jakiś czas siedział za wysokim biurkiem i to w randze generała-porucznika policji podatkowej. Historia, jaką opowiada, zna z własnego doświadczenia. Miał okazję obserwować środowisko wysoko postawionych łapowników i tej okazji nie zmarnował. Jego bohater to typowy biurokrata, planujący nabić sobie kieszenie milionami, a potem, jak sobie wymarzył, zwiać z ojczyzny ukochanej. Dorobić się może dzięki temu, że siedzi za wysokim ważnym biurkiem, do którego przynoszą i na które kładą. Nic dziwnego, że biurko staje się dla niego bożkiem, fetyszem, przedmiotem seksualnego zachwytu. Świetna to historia - przerażająca i śmieszna zarazem. No cóż, taka Rosja była, taka jest i pewnie jeszcze długo będzie.”
Wacław Radziwinowicz Korespondent „Gazety Wyborczej” w Rosji
