W pewnym lesie żył dąb – według czasu ludzkiego miał on aż 365 lat, jednak według czasu dębów, dopiero co nadchodziły jego pierwsze urodziny. Dla tego drzewa dniem był cały Rok, gdyż, tak jak człowiek zasypia w nocy, tak dąb zasypia w zimie. Podczas ostatniej przedurodzinowej noc Potężny dąb śni że oderwał się od ziemi, ku światłości i blaskowi. Sen przeradza się w realia i podczas wichury w noc wigilijną, zostaje on wyrwany wraz z korzeniami. W tym miejscu słychać myśl o wyzwoleniu duszy ludzkiej przez Chrystusa.