Radio Książki 90. Maria Reimann

"Czasem osoby, które niedawno mnie poznały, chcą mi pomagać w rzeczach, w których nie potrzebuję pomocy. Ostrzegają mnie, że przede mną drzewo, pytają, czy nałożyć mi zupy na talerz. Trochę mnie to śmieszy, ale przede wszystkim wzrusza. Najdelikatniejsi ludzie, jakich znam, udają, że wcale nie chodzi o mnie. Idziemy przez las dużą grupą dorosłych i nagle osoba idąca ścieżką przede mną mówi do nikogo konkretnego, ot tak: "Uważajcie, tu są korzenie". Jeżeli źle postawię stopę i załamię rytm moich kroków, ona odwraca się, a jak wiem, że chociaż nic nie mówi, to cały czas o mnie dba.
Szybko rzucam: "Spoko, jestem" i mam nadzieję, że czuje, że jestem jej wdzięczna. Kiedy szukam czegoś pozytywnego w swojej niepełnosprawności, widzę, że dała mi okazję do tysięcy takich wdzięczności".
Tak pisze w książce "Nie przywitam się z państwem na ulicy. Szkic o doświadczeniu niepełnosprawności" Maria Reimann, antropolożka kultury, tłumaczka, współtwórczyni Interdyscyplinarnego Zespołu Badań nad Dzieciństwem Uniwersytetu Warszawskiego. Na co dzień zajmuje się w swojej pracy wieloma kwestiami związanymi z rodziną, bliskimi relacjami, dzieciństwem, medycyną i zdrowiem. Prowadzi badania, słucha.
Reimann od dziecka jest osobą niedowidzącą. "Nie przywitam się z państwem na ulicy" to jedna z tych książek niespodziewanych, niezapowiadanych. Niewielkich, po które sięga się z ciekawością, nie zdając sobie sprawy, jakie wrażenie wywrą na czytelniku. Reimann jest w opowieści o sobie, a także o kobietach z ZT, które spotkała podczas badań, bezwzględnie szczera. Prawda opisana w tej książce obezwładnia, ale też pozwala zrozumieć. Również to, czego w obecności osób z niepełnosprawnością czy chorobą przewlekłą robić nie należy.