En mahrem bir gecenin, en matemli anında akıyordu gözyaşları.

Sırların habercileri, hızına yetişemiyordu gözyaşlarının.

Çok konuştuk, biraz da susalım. Susalım ve ağlaşalım.

Aşkın Gözyaşları sağanağında, yitik cennetimize yol bulalım.

“5 Aralık 1273; Mevlana gördüğü rüya ile kan ter içinde uyanır.

Şem’sin seneler önce kaldığı odaya girer.

Taş duvarlar, tahta sedir, acem kilimi, odada her ne varsa hepsi Şems kokmaktadır.

Bakışları duvarda gizlenir. Senelerdir, hiçbir şeyin asılı olmadığı duvarda, bir levhayı fark eder.

Okur yazıyı, kopar çığlık, atar kendini avluya.

Karla kaplı taş zemine, yüzüstü düşüp bayılmıştır.”