Opinie (20)

"Piaskowa Góra" to małe historie. To audiobook o tym jak przeplatają się ludzkie losy, ale także o polskiej mentalności, o bolesnej historii i o Wałbrzychu, do którego od "Ciemno prawie noc" planuję się wybrać. Czekam na kolejną książkę Joanny Bator! Kiedy "Rok Królika"?

Wspaniała!!! Zainteresuje wybrednego czytelnika. Nie każdy doceni lekkość pióra, umiejętność posługiwania się osią czasu. Dla mnie, Pani Bator, odkrywa Śląsk którego zupełnie nie znam. Literatura która uzależnia, natychmiast przeczytałam Chmurdalię - polecam. Lektorka na początku wydawała mi się szorstka , po kilku rozdziałach pokochałam ją całym sercem. Cudownie dopasowane tempo i intonacja do czytanego tekstu. Jakież te ludzkie losy są pokręcone. Jeżeli komuś podobało się "Sto lat samotności" powinien sięgnąć po Piaskową Górę i Chmurdalię.

Świetna , zabawna książka - polecam !!! Przeczytana fantastycznie

Zupełnie nie moj styl, być może inne wrażenie wywarłaby ta książka gdybym ja czytała. Interpretacja jest dla mnie irytująca, sama fabuła no cóż..to trochę książka o niczym ukwiecona pretensjonalnymi metaforami...

Świetnie napisana książka. Autorka ukazuje losy rodziny na tle różnych okoliczności historycznych, ale skupia się na samych bohaterach. Przedstawia ich wraz z ich licznymi dziwactwami, wadami i zaletami i robi to z dużym poczuciem humoru. Podobała mi się również lektorka, która świetnie wyczuwała intencje autorki.

Prawdziwy powrot do "tamtych" czasow.

Rewelacja

Rewelacyjna książka. Cały czas jestem pod jej wrażeniem. Na pewno do niej wrócę. Lektorka również wspaniała.

polecam

Czytadło. Jak ciastko, gdzie za dużo kremu. Czytając to, czuję że drgają we mnie te i owe struny. Jestem z Dolnego Śląska. Żyję mniej więcej tyle lat co Bator. Mam wrażenie, że często Autorka przesadza. Męczy niektóre tematy. Pokazuje od tak wielu stron i w tylu odsłonach, że chciałoby się zapytać – jaki iloraz inteligencji ma docelowy czytelnik? Chyba, że patrzenie jak Bator coś naświetla, podkreśla i uwypukla ma być przyjemnością samoistną. Dla mnie nie była. A więc, można to skrócić o jakieś 30 – 40% bez specjalnej straty wartości. Trochę schematycznie narysowane postaci - ot psychologia kuchenna, która nie zakłada, że człowiek może się zmieniać w czasie, być niespójny itd.. Kilka nieścisłości - na przykład brak wiedzy o tym jak działał Kościół w latach 80-tych. Wartościowe są natomiast niektóre detale i smaczki z tamtych lat. Miło mi się to wspomina.